Dasmat shqiptare janë më shumë se thjesht një ceremoni martese — ato janë një përjetim kulturor, një shprehje e dashurisë për traditën, për familjen, për rrënjët, dhe për gjithçka që përfaqëson të qenurit shqiptar.
E tillë ishte edhe dasma e Erzoni dhe Besës, një çift i ri që jeton në Zvicër, por që zemrën dhe emocionin e kishin të lidhur fort me vendlindjen.
Ata vendosën të mos e organizojnë dasmën e tyre si një ngjarje të zakonshme, por si një festë të vërtetë shqiptare, me gjithçka që e bën një dasmë të paharruar: emocione, muzikë tradicionale, përkushtim familjar dhe, më e rëndësishmja, një ndjenjë krenarie për prejardhjen e tyre.
Vendimi për ta zhvilluar dasmën në vendlindje nuk ishte thjesht një zgjedhje logjistike, por një akt simbolik që përfaqësonte rikthimin tek rrënjët, tek njerëzit e dashur dhe ambienti që e mban gjallë shpirtin shqiptar.
Ambienti ku u organizua kjo dasmë ishte përzgjedhur me një kujdes të jashtëzakonshëm.
Nuk bëhej fjalë për një sallë të zakonshme, por për një hapësirë të kuruar deri në detaje, që pasqyronte përkushtimin e familjeve përkatëse për ta bërë këtë ditë sa më të bukur dhe të paharrueshme.
Dekori ishte i mrekullueshëm – tavolina të zbukuruara me lule të freskëta, qirinj që ndriçonin butësisht hapësirën dhe krijonin një atmosferë romantike e festive, ndërsa mbi çdo tavolinë ishte vendosur një fletushkë e personalizuar, që ftonte mysafirët të festonin së bashku këtë ngjarje të madhe për familjen.
Çdo hap në organizimin e kësaj dasme fliste për dashurinë dhe përkushtimin që kishin investuar prindërit e çiftit.
Në hyrje, mysafirët priteshin me nderime dhe buzëqeshje nga prindërit e dhëndrit, nëna dhe babai i Erzoni, të cilët ishin krah për krah me hallat, kushërinjtë e afërt dhe të gjithë anëtarët e ngushtë të familjes.
Ishte një pritje tradicionale shqiptare, ku çdo mysafir ndjehej i mirëpritur dhe i nderuar.
Në fytyrat e tyre lexohej qartësisht gëzimi dhe krenaria që po martonin djalin e parë, dhe nuk ishte një djalë dosido – Erzoni ishte djali i Zojës, motrës më të madhe nga grupi legjendar i Motrave Mustafa, të cilat prej dekadash kanë lënë gjurmë të thella në muzikën shqiptare.
Në momentin kur salla u mbush plot e përplot, emocionet filluan të rriten.
Secili prej të ftuarve priste me padurim momentin kulmor: hyrjen e çiftit të ri. Dhe si çdo dasmë që e mban veten për shqiptare, hyrja e çiftit nuk mund të ndodhte pa jehonën e surleve dhe tupanit.
Tingujt karakteristikë, të gjallë dhe të fuqishëm, paralajmëruan ardhjen e Erzoni dhe Besës në sallë, ndërsa të pranishmit shpërthyen në duartrokitje, thirrje gëzimi dhe lot emocionesh.
Ky ishte momenti që i bashkoi të gjithë — të rinj dhe të moshuar, vendas dhe mërgimtarë — në një ndjesi të përbashkët krenarie dhe dashurie.
Në mesin e emocioneve dhe muzikës që e mbante sallën gjallë, nuk mund të mungonin tezet e dhëndrit, e sidomos kur bëhet fjalë për Motrat Mustafa.
Ishte një moment i rrallë kur të gjitha motrat u bashkuan për të kënduar së bashku, duke interpretuar këngën e famshme të Mushtishtit, një këngë që për shumë shqiptarë është bërë simbol i festave familjare.
Ajo çfarë e bëri këtë moment edhe më të veçantë ishte fakti se nuk bëhej fjalë për një performancë të zakonshme, por për një përjetim të thellë emocional — një dedikim nga zemra për djalin e tyre, për familjen, dhe për të gjithë ata që ndanin këtë gëzim.
Sallën e mbuloi një atmosferë magjike ku tradita dhe ndjenjat u përzien në një mënyrë të rrallë, duke krijuar një kujtim të paharruar për të gjithë të pranishmit.
Erzoni e kishte bërë një zgjedhje të qartë që në fillim: nuk kishte nevojë të kërkonte larg për muzikën e dasmës.
“Tetat i kam në muzikë!” – kishte thënë ai me krenari. Dhe me të drejtë – Motrat Mustafa, me gjithë përvojën, talentin dhe karizmën e tyre, i dhanë këtij eventi një shkëlqim që pak kush mund ta krijonte. Kjo nuk ishte thjesht një performancë artistike, por një akt dashurie dhe mbështetjeje për një nga të tyre.
Një thënie e vjetër shqiptare thotë: “Ra kjo mledhi e u pamë me krejt fisin.” Dasmat, përveçse janë kurorëzimi i dashurisë mes dy të rinjve, janë gjithashtu një rast i rrallë që të mblidhet i gjithë fisi.
Në realitetin e sotëm, sidomos për ata që jetojnë jashtë vendit, takimet e tilla janë të rralla dhe të çmuara.
Kjo dasmë nuk ishte vetëm një bashkim mes Erzoni dhe Besës, por edhe një ribashkim i madh familjar, ku takoheshin kushërinjtë, të afërmit, miqtë e vjetër dhe të rinjtë që s’kishin pasur mundësi të njiheshin më parë.
Salla jehonte nga zërat e gëzimit, përqafimet e ngrohta, lotët e mallëngjimit dhe kujtimet që ndanin njerëzit që ndoshta nuk ishin parë për vite me radhë.
Kjo dasmë ishte më shumë se një ngjarje – ishte një përvojë, një kujtim i përbashkët që do të jetojë gjatë në kujtesën e të gjithë atyre që morën pjesë.
Çifti i ri, Erzoni dhe Besa, nuk organizuan vetëm një dasmë të bukur. Ata krijuan një moment historik për familjen e tyre – një gëzim që u ndje në çdo cep të sallës dhe që do të përmendet në brezat që do të vijnë.
Ajo që e bëri këtë dasmë vërtet të veçantë ishte sinqeriteti me të cilin u përjetua gjithçka – nga përkushtimi i familjarëve, tek emocionet e të rinjve, tek muzika që u këndua me shpirt, e deri tek çdo detaj i vogël që tregonte se gjithçka ishte bërë me zemër.
Në një kohë kur shumë tradita rrezikojnë të zbehen, kjo dasmë ishte një dëshmi e gjallë se kur dashuria për rrënjët kombëtare ruhet me përkushtim, ajo jo vetëm që mbijeton, por bëhet edhe më e bukur.
Erzoni dhe Besa treguan se traditat shqiptare nuk janë thjesht zakone të së kaluarës, por janë ura që lidhin brezat, që forcojnë ndjenjën e përkatësisë dhe që i japin kuptim të thellë momenteve më të rëndësishme të jetës.
Dhe kështu, në një atmosferë të mbushur me dashuri, mall, muzikë dhe krenari, ata filluan kapitullin e tyre të ri – jo vetëm si burrë e grua, por si ruajtës të një trashëgimie të çmuar kulturore që do ta bartin me vete kudo që të jenë./ORAinfo/
