Në një nga ditët më të ndritshme e më të mbushura me emocione që një nënë mund të përjetojë ndonjëherë, këngëtarja e dashur e muzikës popullore shqiptare, Aferdita Demaku, nuk mundi t’i mbante lotët teksa martonte vajzën e saj të vetme, Dona Janova, në një ceremoni magjike, që ndërthurte dashurinë, krenarinë dhe ndjesinë e lamtumirës së një etape të jetës.
Për Aferditën, kjo nuk ishte thjesht një dasmë, por një kulmim i viteve të përkushtimit, sakrificave dhe dashurisë që kishte derdhur në rritjen e vajzës së saj.
Një emocion i papërshkrueshëm në sy të të gjithëve
E veshur me një fustan solemn ngjyrë të artë të zbehtë, që përfaqësonte nderin dhe butësinë, Aferdita qëndronte pranë familjarëve në momentin kur Dona u shfaq për herë të parë në altar.
Ishte një moment që e tronditi shpirtërisht – vajza e saj e vogël, që dikur i futej në prehrin e saj për të dëgjuar këngë gjumi, tashmë ecte drejt një jete të re, dorë për dore me njeriun që kishte zgjedhur ta donte përjetësisht.
Në atë çast, emocionet morën kontrollin. Aferdita filloi të dridhej lehtë, sytë iu mbushën me lot, dhe buzët i lëviznin në heshtje, si të lutej në zemër për lumturinë e vajzës.
Të gjithë të pranishmit e panë fytyrën e saj që ndryshoi në një pasqyrë ndjenjash të thella – krenari, mall, dashuri e pafund dhe një pikë nostalgjie për ditët e kaluara.
Loti i një nëne – më i sinqerti
Kur Dona dhe bashkëshorti i saj dhanë betimin e martesës, Aferdita nuk mundi ta mbante më emocionin.
Ajo shpërtheu në lot, por jo nga mërzia – nga një ndjenjë e lartë bekimi dhe mirënjohjeje për këtë moment. Një mikeshë e saj që qëndronte pranë i zgjati dorën për ta ngushëlluar, por Aferdita buzëqeshi mes lotëve dhe tha me zë të ulët:
“Janë lot gëzimi, të jetës… Këtë ditë e kam ëndërruar që kur ajo ishte fëmijë.”
Pamja e saj që qante me sy të përmalluar u bë virale në rrjetet sociale, sepse çdo nënë që e pa, u ndie sikur e përjetoi njësoj atë ndjenjë – ndarjen fizike nga fëmija, por lidhjen shpirtërore që forcohet edhe më shumë.
Një përqafim që foli më shumë se fjalët
Pas përfundimit të ceremonisë, në momentin kur çifti i sapomartuar po i përshëndeste mysafirët, Aferdita iu afrua vajzës së saj dhe e përqafoi fort, gjatë, sikur donte ta mbante në krah për të gjitha ato vite që tashmë kishin kaluar.
Ishte një përqafim i gjatë, ku Dona e vendosi kokën në supin e nënës, ndërsa Aferdita e puthi në ballë dhe i pëshpëriti:
“Të kam dhuratën më të bukur të jetës sime. Sot jam nënë, por mbi të gjitha jam krenare për ty, bija ime.”
Ky moment i përqafimit u shndërrua në një ndër pamjet më të ndjera të dasmës, dhe shumë prej të ftuarve nuk mundën të mos përloteshin nga sinqeriteti i kësaj ndjesie nënë-bijë.
Emocioni që preku zemrat e të gjithëve
Më pas, gjatë darkës festive, kur u kërkua që Aferdita të mbante një fjalë të shkurtër, ajo u ngrit me shumë vështirësi – ende me zërin e lëkundur nga ndjenja e thellë – dhe tha:
“Sot nuk po këndoj, sot po jetoj një këngë që e kam shkruar me jetën time. Dona, ti je strofa më e bukur e saj. Zoti ju bekoftë dhe ju dhëntë vetëm dashuri.”
Këto fjalë të thjeshta, por të tejmbushura me emocion, u shoqëruan me duartrokitje dhe lot nga shumë të pranishëm. Ishte e qartë për të gjithë.
Aferdita Demaku nuk ishte vetëm një këngëtare e madhe, por mbi të gjitha një nënë me një zemër të madhe, e cila këtë ditë e përjetoi si një festë të shpirtit dhe si një dhuratë të Zotit./ORAinfo/
