Në varrezat e qytetit të Prishtinës, në një atmosferë të rënduar nga dhembja dhe pikëllimi, iu dha lamtumira e fundit njërit prej personaliteteve më të shquara të artit dhe kulturës shqiptare, aktorit, regjisorit dhe pedagogut të mirënjohur, Enver Petrovci.
Të pranishëm në këtë ceremoni mortore ishin familjarë, miq të ngushtë, kolegë të skenës dhe ekranit, bashkëpunëtorë të tij ndër vite, ish-studentë, si dhe një numër i madh qytetarësh nga mbarë Kosova dhe më gjerë, që kishin ardhur për ta nderuar për herë të fundit ikonën e teatrit dhe filmit shqiptar.
Në një ditë gri shtatori, kur qielli i mbuluar dukej sikur pasqyronte dhimbjen kolektive të të gjithë atyre që e njohën, e dashuruan dhe e çmuan Petrovcin për kontributin e tij të jashtëzakonshëm në fushën e artit, u dëgjuan fjalë të ndjera nga shumë figura të njohura të jetës publike.
Aktorë, regjisorë, artistë, shkrimtarë, njerëz të kulturës dhe politikës ndanë kujtimet e tyre për një njeri që nuk ishte thjesht aktor apo regjisor, por një institucion më vete, një mentor i palodhur dhe një zë i pazëvendësueshëm në kulturën kombëtare shqiptare.
Fjalët e thëna pranë varrit të tij ishin plot emocione dhe mirënjohje. Të gjithë ata që e njohën nga afër ndanë histori të ndryshme nga jeta dhe karriera e tij, duke kujtuar jo vetëm rolet e tij të paharrueshme në teatër dhe film, por edhe karakterin e tij të fortë, përkushtimin ndaj artit dhe dashurinë e pakushtëzuar për studentët dhe të rinjtë që synonin skenën.
Me një zë që herë pas here thyhej nga emocioni, një koleg i tij i ngushtë deklaroi se me ndarjen nga jeta të Enver Petrovcit, kultura shqiptare humbi një nga themelet e saj më të forta.
Petrovci ndërroi jetë një ditë më parë, në moshën 71-vjeçare, duke lënë pas një trashëgimi të pasur artistike që do të mbetet gjallë përmes veprave të tij dhe kujtimeve të atyre që u rritën dhe u formuan profesionalisht nën ndikimin e tij.
Ai ishte aktiv në skenën teatrore për më shumë se pesë dekada, duke luajtur dhjetëra role të spikatura, nga klasikët e dramaturgjisë botërore deri te autorët shqiptarë, shpesh duke sfiduar kohën dhe rrethanat me interpretimin e tij të thellë dhe të ndjeshëm.
Në film, ai la gjurmë të pashlyeshme me interpretime të guximshme dhe autentike, ndërsa si regjisor, udhëhoqi shumë projekte që lanë ndikim të thellë në publikun vendas.
Por ndoshta një nga rolet më të rëndësishme që ai kishte në jetën e tij, ishte ai i pedagogut.
Gjatë viteve të tij si ligjërues në Fakultetin e Arteve në Universitetin e Prishtinës, ai u bë udhërrëfyes dhe frymëzim për shumë breza të rinj.
Shumë prej aktorëve të rinj që sot janë emra të afirmuar në teatrot dhe ekranet shqiptare, e konsiderojnë Petrovcin si figurën që i udhëhoqi në rrugëtimin e tyre artistik.
Ai ishte një njeri me kërkesa të larta profesionale, por me zemër të madhe, gjithmonë i gatshëm të ndajë përvojën e tij dhe të mbështesë çdo student që tregonte pasion dhe përkushtim.
Në mesin e të pranishmëve, nuk mund të mos vërehej figura e gruas së tij, e cila qëndronte e heshtur dhe e përkulur pranë arkivolit të bashkëshortit të saj, me lotët që rridhnin pa pushim në fytyrën e saj të tronditur.
Pamja e saj preku thellë të gjithë ata që ishin të pranishëm, duke sjellë në mendje jo vetëm humbjen e një artisti të madh, por edhe dhimbjen personale dhe familjare që fshihet pas çdo figure publike.
Dhembja e saj ishte dëshmi e një dashurie dhe bashkëjetese të gjatë e të ndërtuar me përkushtim, e cila tani po ndalej në mënyrë të papritur dhe të dhimbshme.
Kjo ditë e dhimbshme në Prishtinë nuk ishte thjesht një lamtumirë për një artist të madh, por një akt simbolik i falënderimit dhe nderimit për gjithë çfarë Enver Petrovci përfaqësonte: një njeri me integritet të lartë artistik, një zë kritik ndaj padrejtësive, një intelektual që nuk heshti kurrë përballë sfidave të kohës, dhe mbi të gjitha, një njeri që e deshi dhe e jetoi artin deri në frymën e fundit.
Ai u largua fizikisht, por do të jetojë gjatë në kujtesën kolektive të popullit shqiptar, në faqet e historisë së teatrit dhe filmit, dhe në zemrat e atyre që patën fatin ta njohin dhe të punojnë me të.
Me përfundimin e ceremonisë, ndërsa trupi i tij u vendos në tokën e ftohtë të varrezave të qytetit që ai e deshi dhe ku ndërtoi karrierën e tij të lavdishme, shumë prej të pranishmëve qëndruan gjatë në heshtje, sikur nuk donin ta pranonin ndarjen.
Me një qetësi që fshihte një dhimbje të thellë, qyteti i Prishtinës e përcolli për në përjetësi një nga bijtë e saj më të çmuar.
Trupi i Enver Petrovcit pushoi përgjithmonë, por zëri i tij, fjalët, rolet dhe mësimet e tij do të mbeten të paharruara për brezat që do të vijnë./ORAinfo/
