Ka ndërruar jetë aktori i njohur shqiptar, Enver Petrovci, një prej figurave më emblematike të teatrit dhe kinematografisë shqiptare.
Lajmi për ndarjen e tij nga jeta u konfirmua për Klankosova.tv nga bashkëshortja e tij, Valbona, duke sjellë trishtim të thellë te familjarët, kolegët dhe gjithë publiku që e ka ndjekur dhe admiruar për dekada me radhë.
Enver Petrovci lindi më 28 shkurt të vitit 1954 në Prishtinë, një kohë kur arti në Kosovë dhe më gjerë në hapësirat shqiptare ende po përpiqej të gjejë zërin e tij të vërtetë.
Që në moshë të re, Petrovci tregoi prirje të veçanta për artin skenik, duke u dalluar për talentin dhe prezencën e tij të natyrshme në skenë.
Ai i nisi studimet e larta në Shkollën e Lartë Pedagogjike në Prishtinë, në degën e aktrimit, ku hedh hapat e parë drejt një karriere që do të shndërrohej në model për breza të tërë aktorësh.
Por ambiciet dhe potenciali i tij nuk ndaleshin në kufijtë e një shkolle vendore; ai vazhdoi rrugëtimin e tij akademik në një nga institucionet më të rëndësishme të artit dramatik në rajon – Fakultetin e Arteve Dramatike në Universitetin e Beogradit – ku u përgatit profesionalisht në mënyrë të thellë dhe serioze për të përballuar sfidat e një karriere artistike në nivelet më të larta.
Pas përfundimit të studimeve, Petrovci u bë pjesë e skenave më të mëdha teatrale të ish-Jugosllavisë, duke u angazhuar veçanërisht në Teatrin “Atelje 212” në Beograd, një ndër institucionet më prestigjioze të teatrit në atë kohë.
Aty ai realizoi një sërë rolesh të fuqishme, të cilat jo vetëm që e vendosën atë në qendër të vëmendjes së kritikës dhe publikut, por gjithashtu e shndërruan në një nga aktorët më të respektuar dhe më të kërkuar në skenën artistike të rajonit.
Me një talent të rrallë dhe një përkushtim të pashoq ndaj mjeshtërisë së aktrimit, Enver Petrovci arriti të depërtojë në të gjitha shtresat e publikut, qoftë në role dramatike apo komike, gjithmonë duke mbetur i vërtetë ndaj karaktereve që portretizonte.
Ai u shqua për një stil të veçantë interpretimi – të thellë, të ndjeshëm, por edhe plot forcë e magnetizëm – që rrallëherë shihet në skenat teatrore.
Nuk ishte thjesht një aktor, por një interpretues që shndërrohej në personazhet që luante, duke i bërë ata të gjallë dhe të prekshëm për publikun.
Roli i tij në përhapjen dhe përfaqësimin e kulturës dhe artit shqiptar në një kontekst shumëkombësh dhe shpeshherë të ndërlikuar politik ishte i pazëvendësueshëm.
Petrovci përfaqësonte dinjitetin artistik të një populli që përmes tij e gjeti shpesh zërin dhe prezencën në skenat më prestigjioze.
Pas përfundimit të luftës në ish-Jugosllavi dhe ndryshimeve të mëdha politike që tronditën rajonin, Enver Petrovci u kthye me vendosmëri drejt trojeve shqiptare.
Pas vitit 1999, ai e vazhdoi me përkushtim karrierën e tij artistike, duke kontribuar fuqishëm në zhvillimin e teatrit dhe filmit në Kosovë, Shqipëri, dhe më gjerë. Ai nuk ishte vetëm aktor, por edhe regjisor, mësues dhe mentor për shumë të rinj që ëndërronin të ndjekin rrugën e artit.
Në vitet pas luftës, Petrovci u bë një shtyllë qendrore në jetën kulturore të Prishtinës dhe Kosovës në përgjithësi, duke e pasuruar skenën teatrale me vepra të shumta, shpeshherë me tematikë të thellë shoqërore, historike apo filozofike.
Ai vazhdoi të ngjitet në skenë me të njëjtin pasion si në fillimet e karrierës së tij, duke mbetur i lidhur përjetësisht me teatrin – tempulli i artit ku ai ndjehej më së shumti vetvetja.
Me kalimin e viteve, nuk u ndal së kontribuuari në mënyrë të shumëfishtë: si aktor që mahniste publikun, si regjisor që sillte vizione të guximshme, dhe si mendimtar që ngrinte zërin për çështje të artit dhe shoqërisë.
Po ashtu, ishte një nga figurat më të respektuara edhe në komunitetin artistik të diasporës shqiptare, duke përfaqësuar gjithmonë me dinjitet dhe krenari vlerat e kulturës shqiptare.
Ndarja e Enver Petrovcit nga jeta përbën një humbje të pazëvendësueshme për kulturën shqiptare. Ai nuk ishte vetëm një artist i madh, por një personalitet i plotë që jetoi me pasion të madh për artin dhe shoqërinë.
Largimi i tij lë pas një boshllëk të thellë në skenën teatrore dhe kinematografike, por gjithashtu një trashëgimi të pasur artistike që do të mbetet frymëzim për shumë gjenerata të ardhshme.
Ai la gjurmë të pashlyeshme jo vetëm në rolet që luajti, por në mënyrën sesi i jetoi ato, sesi i dha kuptim çdo fjale, çdo ndjenje, dhe çdo pauze skenike./ORAinfo/
