Ish-prezantuesja dhe bashkëshortja e ish-kryeministrit të Kosovës, Ramush Haradinaj, Anita Muçaj Haradinaj, ka ndarë një prej kapitujve më të ndjeshëm dhe më të dhimbshëm të jetës së saj në një intervistë emocionuese për emisionin “S’e Luan Topi”.
Ajo ka treguar për herë të parë me detaje se si përjetoi arrestimin dhe dorëzimin e bashkëshortit të saj te autoritetet ndërkombëtare, moment ky që ndryshoi rrjedhën e jetës së familjes Haradinaj.
Anita rrëfen se lajmin për dorëheqjen e Ramush Haradinajt nga posti i kryeministrit të Kosovës, nuk e kishte marrë nga vetë ai, por krejtësisht rastësisht, përmes televizorit.
Ajo shprehet se ajo ditë nisi si çdo ditë tjetër, duke u marrë me djalin dhe rutinën familjare. Nuk kishte ndjekur lajmet dhe për pasojë, nuk kishte asnjë paralajmërim për atë që do të vinte.
“Po kujdesesha për djalin, e kisha lënë me një shoqe për të dalë për drekë, dhe papritmas, teksa ishim ende duke u përgatitur, në ekran shfaqet një lajm i jashtëzakonshëm – Ramush Haradinaj kishte dhënë dorëheqjen.
Fillimisht nuk mund ta besoja. Ishte si një goditje në stomak. Mora menjëherë në telefon producentin e lajmeve ku punoja në atë kohë.
I thashë, ‘A jam sonte në lajme?’. Ai më tha: ‘Po, je në orar, por nuk ka nevojë të vish.’ Aty e kuptova. E kuptova se diçka shumë serioze po ndodhte dhe se ishte më shumë sesa një vendim politik.”
Por tronditja nuk kishte përfunduar me kaq. Vetëm pak ditë më vonë, familja Haradinaj u përball me një nga sfidat më të mëdha të jetës: dorëzimin e Ramush Haradinajt në Gjykatën Speciale në Hagë.
Për Anitën, rruga drejt Holandës nuk ishte thjesht një udhëtim fizik, por një rrugëtim emocional dhe shpirtëror që la gjurmë të thella në jetën e saj.
“U nisëm drejt Hagës. Në fillim ishim të shoqëruar nga eskortat zyrtare, makina të kryeministrit – gjithçka dukej institucionale, me dinjitet. Por, sapo hymë në një territor tjetër, gjithçka ndryshoi.
Ishte si të kalonim nga një jetë e zakonshme në një realitet krejt tjetër. Në momentin kur shteti i huaj ia vuri prangat, zemra m’u thye. Fillova të qaj.
Ishte një ndjesi që nuk e përshkruan dot fjala – dhimbje, frikë, pasiguri, dhe një pikëllim i thellë që të shpon në shpirt. Të shohësh bashkëshortin tënd, burrin që e njeh si njeri të ndershëm, të ndalohet në atë mënyrë, ishte e padurueshme.”
Anita kujton se rrugës për në Hagë, mendjen e kishte të trazuar dhe zemrën të mbushur me ankth, duke e ditur që po hynin në një betejë të gjatë dhe të rëndë, me pasoja jo vetëm për karrierën politike të Ramushit, por edhe për jetën personale dhe atë familjare.
Si të mos mjaftonte gjithë kjo situatë e rëndë me Haradinajn, e njëjta periudhë shënoi edhe një tjetër dhimbje të madhe në jetën e Anitës: sëmundja e nënës së saj.
Ndërkohë që po përballej me ndarjen nga bashkëshorti dhe paqartësinë për të ardhmen, ajo mësoi se nëna e saj ishte diagnostikuar me kancer dhe duhej t’i nënshtrohej një operacioni urgjent dhe të ndërlikuar.
“Ai ishte një ndër ditët më të vështira të jetës sime. Vetëm pak orë para nisjes për në Hagë, e përcolla mamin në spital.
Ajo duhej të hynte në një operacion të vështirë, sepse kishte kancer. Ishte një dhimbje e dyfishtë, një barrë që më rëndonte në shpirt.
Të kujdesesh për një nënë të sëmurë dhe njëherësh të përgatitesh për të përballuar një betejë të tillë me drejtësinë ndërkombëtare ishte përtej çdo force njerëzore që kisha menduar se zotëroja.”
Në intervistën e saj, Anita pranon se gjatë asaj periudhe, shpesh duhej të tregonte forcë në publik dhe para familjes, por në brendësi ndjehej e thyer dhe e pafuqishme.
“Njerëzit më shihnin të buzëqeshur, të qëndrueshme, por askush nuk e dinte çfarë ndodhte brenda meje. Ishte një stuhi e vërtetë emocionesh, një përzierje dhimbjeje, shqetësimi dhe lodhjeje shpirtërore.
Çdo ditë ishte një betejë – për të qëndruar e fortë për fëmijët, për të mbështetur Ramushin, për të mos e lënë mamin të ndjehej vetëm.”
Sot, Anita Haradinaj e përmend atë periudhë si një ndër më sfidueset e jetës së saj – një periudhë që e bëri më të fortë, më të vetëdijshme për jetën dhe më falënderuese për momentet e qeta dhe të lumtura.
“Këto përvoja më mësuan se forca e vërtetë nuk vjen nga fjalët, por nga qëndrueshmëria e shpirtit. Më mësuan se dashuria familjare është mburoja më e madhe dhe se pas çdo errësire ka gjithmonë një dritë, nëse nuk dorëzohesh.”
Rrëfimi i Anitës është një kujtim i gjallë për të gjithë ata që kalojnë periudha të errëta në jetë – se edhe në mes të dhimbjes dhe sfidave, njeriu mund të gjejë forca që nuk e dinte se i kishte./ORAinfo/
